Historia Latarnia Morskiej w Darłówku

Latarnia Morska w Darłowie, znajduje się dokładniej w północnej części/dzielnicy tego miasteczka - w Darłówku. Administrowana jest obecnie przez Urząd Morski w Słupsku. Powstała u nasady falochronu wschodniego ujścia Wieprzy do Morza Bałtyckiego.

Jej historia zaczyna się już w roku 1715, kiedy to ówczesne władze miasta zarządziły ustawienie świateł po obu stronach ujścia rzeki, Miało to miejsce, gdy miasto stało się ważnym ośrodkiem handlowym, co rozwinęło ruch drogą morską. Brak jest niestety dokładnych danych o pierwszym świetle latarni, jednak wiadomo, że w roku 1885 zdecydowano się wznieść niewielką stację pilotów statków, która później stała się obecną latarnią, jaką znamy dziś.

Budynek powstał z czerwonej licowanej cegły, do którego od południa przylegała niewielka kwadratowa wieża. Na drugim piętrze stacji znajdował się pokój dyżurnego pilota, którego zadaniem było obserwowanie redy i obsługa latarni. Jej soczewka znajdująca się w tamtym okresie na wysokości 12,2 m świeciła stałym, czerwonym światłem o zasięgu 6 mil morskich. Na przełomie wieku XIX i XX zmodernizowano soczewkę na model lepszej klasy – cylindryczną i katadioptryczną, a światło latarni zamieniono na biały, przerywany promień.

W roku 1927 konstrukcja latarni uległa zmianie. Kwadratową wieżę podniesiono o jedną kondygnację, nad którą zbudowano laternę z białą, stalową kopułą, otoczoną galeryjką. Wewnątrz umieszczono optykę pryzmatyczną, tarczową, złożoną z trzynastu segmentów oraz zmieniacz na żarówki po 1000 W. Od tamtej pory kształt dzisiejszej latarni zachował się do dziś.

W 1996 r zmodernizowano także sposób zasilania latarni, dzięki czemu przy braku prądu, automatycznie uruchamiało się zasilanie awaryjne w postaci baterii akumulatorowych, które zapewniają jej nieprzerwane działanie przez okres 7 dni.

Latarnia morska, aby spełniać dobrze swoje zadanie musi również zmagać się z trudnymi warunkami atmosferycznymi. Sztormy potrafią przykryć wodą nieraz cały budynek, a zimą lód okrywa północne ściany budowli. Działanie morskiej wody jest szkodliwe dla ścian, dlatego od strony morza, latarnię obmurowano dodatkową warstwą cegły ceramicznej i pokryto tynkiem cementowo-wapiennym. Grubość północnej ściany ma dziś w związku z tym 54 cm.

W latach sześćdziesiątych XX wieku od wschodniej strony dobudowano do budynku jeszcze dodatkowe pomieszczenie dla pracowników przyjeżdżających do latarni, w celu przeprowadzania prac remontowych. Nie zmieniło to jednak kształtu całej budowli.

Dziś latarnia ma kształt parterowego domku z cegły, zwieńczonego lekko skośnym dachem. O dwa piętra wyższa wieża wznosi się na 22 metry, a zasięg jej światła sięga blisko 30 km. Po kapitalnym remoncie, od 2000 roku latarnię udostępniono dla zwiedzających.

Galeria
Dodano: 2015-09-16 13:39:00

Komentarze (0)
Dodaj komentarz